Balans in samengestelde gezinnen

Relaties gedijen het best als er een balans is tussen geven en nemen. Hierop is één uitzondering: Ouders geven en kinderen ontvangen. De balans wordt hier hersteld in het familiesysteem; doordat kinderen later weer aan hun eigen kinderen geven en/of voor hun ouders zorgen als die later zorg nodig hebben.

Door de bloedband stroomt een onuitputtelijke liefde, die dat geven vanzelfsprekend en moeiteloos maakt.In samengestelde gezinnen ligt dat ingewikkelder. Als volwassenen dragen beide partners verantwoordelijkheid voor de kinderen. Ook de niet-biologische verzorger zal geven: Koken, halen, brengen, troosten, banden plakken, luisteren, voorlezen, wassen. Een kleine greep uit de lange lijst van zorgtaken die de stief erbij krijgt. En waar dit voor de biologische ouder vanzelfsprekend is, is het dat niet voor de stief. Er is immers geen bloedband. Hier is herstel van de balans in geven en nemen nodig.

Bewust of onbewust wordt dit balansherstel vaak gezocht bij de kinderen. Ze kunnen toch op zijn minst wel een keertje aardig doen! Of er wordt verwacht dat ze blij zijn. Of dankbaar. Kinderen mogen echter ontvangen. Zij hoeven er niets voor terug te geven. Ook geen dankbaarheid.

De balans kan worden hersteld door de partner. Door te bedanken voor de goede zorg voor zijn of haar kinderen. Door deze zorg niet als vanzelfsprekend aan te nemen. Door hoofdverantwoordelijk  te zijn voor de eigen kinderen.

De stief zelf kan het geven gaan begrenzen.  Ongelimiteerd geven zonder dat je uit die onuitputtelijke bron kunt putten, dat houd je gewoonweg niet vol.
En soms komt het balans herstel later ook nog van de kinderen. Als ze groter zijn en ze met vol bewustzijn kunnen zeggen : Dankjewel voor alles wat jij voor mij hebt gedaan.

Liefs Kitty