Blij!

Het gesprek in deze groep komt nauwelijks op gang. Poppetjes zijn geplaatst, vriendengroepen zichtbaar geworden, leerlingen die alleen staan benoemd, bevraagd. Welke vraag ik ook stel, er komt maar weinig reactie, ik vraag me af of ik tot ze doordring.

Dan vraag ik de leerlingen om een emotie te kiezen die past bij hoe zij zich voelen in deze klas. De eerste leerling legt een blije smiley neer, de tweede ook, de derde....ook die leerling die helemaal alleen staat, ze leggen allemaal een blije smiley neer.  

Ik voel dat ik mijn best moet doen om in mijn open begeleiderschap te blijven, het niet in te vullen, wat laat zich hier zien?

Dan komen we bij de eerste leerkracht aan. Hij probeert zich uit te drukken. 'Ik vind het lastig. Om zelf mijn emoties neer te leggen, maar ook om te zien dat iedereen alleen maar een blije smiley neerlegt. Wat betekent dat? Ik heb het gevoel dat dat niet helemaal klopt.' Hij staat op en legt een blije en een boze smiley neer. De kinderen kijken gespannen. Er volgen nog meer blije smileys, tot we bij de andere leerkracht aankomen en er een blije en een bedroefde smiley op het veld komen te liggen.

Iedereen is aan de beurt geweest, alles ligt op tafel, tenminste....
Ik laat het even stil vallen en vraag; 'Wat valt jullie op?' Wederom weinig reactie.

'Mij valt op dat iedereen blij heeft neergelegd en ik vraag me af, of we wel helemaal eerlijk durven zijn over hoe we ons voelen.' Vertwijfelde gezichten. Ik vraag de leerkrachten of ze willen benoemen waarom zij juist die emoties neer hebben gelegd. Eén van de twee begint.

'Ik word er best verdrietig van dat ik het gevoel heb dat we niet allemaal onszelf kunnen zijn in deze klas..'
Gezichten vertrekken, bedenkelijk steken een aantal leerlingen hun vinger op. En langzaam beginnen de nuances te verschijnen.
'Ja, ik ben heus niet altijd blij, maar ik weet dan ook niet goed hoe ik me wel voel.'
'Ik voel me soms verdrietig, maar dat heeft meer met thuis te maken.'

En na ruim een uur, komen dan eindelijk de gevoelens op tafel. Persoonlijke verhalen, over thuis, over hoe er soms met elkaar omgegaan wordt. En er hangt die magische stilte.

Eindelijk, mag langzaam, heel langzaam, de verzachting zijn intrede doen. Geduld is als begeleider een schone zaak, naast het 'in het lege midden' blijven. Een kunst, omdat mijn hart zo groot is voor al die lieve kids met hun maskers op. Omdat ik het ze zo gun, meer ontspanning en verbinding te ervaren in deze groep. En door het te laten zijn zoals het is, ontstaan ook in deze klas, precies de bewegingen en inzichten die deze kinderen en leerkrachten nodig hebben.

Wat ben ik blij, dat ik steeds weer, telkens op een andere manier, mag bijdragen aan meer verbindingen in de groep waar ik mee werk!

Met liefde, Maartje