Daders en slachtoffers

Dader- slachtofferschapIn de wereld is dader- slachtofferschap een enorm thema.

En het is bij iedereen ook een persoonlijk thema. We zijn allemaal daders en allemaal slachtoffers in meer of mindere mate. Wanneer mensen daar intern oplossingen voor kunnen vinden, kunnen we daar ook in de wereld meer oplossingen voor vinden.

De dader

Bijna altijd ligt niet verwerkt slachtofferschap ten grondslag aan daderschap. En deze dynamiek kan zich generaties lang herhalen.Uit machteloosheid van het slachtoffer, ontstaat nieuw daderschap.Daders en slachtoffers hebben een binding. Dat is in de interne belevingswereld ook zo. De dader heeft te onderkennen dat hij/zij dader is, dat is vaak moeilijk. De neiging is om de oorzaak bij de ander te leggen: Ja, maar jij, omdat jij, omdat zij….Het is echt belangrijk het eigen aandeel te onderkennen, ik heb die ander schade berokkend, ik draag schuld.En als je dan spijt kan betuigen, werkelijk spijt kan betuigen, ontlast je ook onmiddellijk die ander. En je ontlast als dader ook jezelf, want ook dader zijn is pijnlijk voor de ziel.

Wanneer je je eigen aandeel neemt is het ook makkelijker het aandeel van de ander (als die er is) bij de ander te laten, zo kan de interne strijd worden opgelost.

Het Slachtoffer

Echt slachtoffer te zijn (of te zijn geweest), werkelijk aannemen is moeilijk. Misschien nog wel moeilijker dan daderschap aannemen. Iemand kan zich wel slachtoffer voelen, maar dat uit zich vaak secondair in slachtoffergedrag. En secondair betekent dat het niet wekelijk aangenomen is, maar dat het zich uit in b.v. klagen, zeuren, zich als slachtoffer gedragen, dit had niet mogen gebeuren.Als je werkelijk moet gaan aannemen dat je slachtoffer van iets bent, dan is dat eng. Want dan moet je gaan toegeven dat je niet adequaat kon handelen in dat moment. Daarom ben je slachtoffer geworden. Slachtoffers zijn in principe onschuldig. Of de macht was te groot wat er op je af kwam, of het werd niet getolereerd dat je een actie terugdeed. En omdat we het machteloze gevoel niet willen voelen, gaan we of fixen, adviseren, of ons machteloosheid uiten. Dus echt aannemen, ik kon niet adequaat handelen, ik was machteloos, is moeilijk voor ons, het is eng. Het roept angst op. Voor slachtoffers is er vaak een bedding nodig om angst en machteloosheid op een veilige manier (alsnog) te kunnen doorvoelen. Het doorvoelen kan belangrijk zijn, omdat dissociëren anders op de loer licht. Boosheid kan heel helend zijn, maar let op, als deze alleen een uiting is van machteloosheid, is het niet helend. Grenzen leren aangeven is vaak ook een belangrijke helende beweging.

Het gaat erom dat de eigen kracht en vooral ook eigenwaarde weer hervonden wordt.

Met liefde Evelien