De stem

Dit jaar doe ik bij Wel de Spirituele leerweg. Niet als trainer, niet als assistent, maar gewoon als deelnemer. Vanuit een verlangen om iets helemaal alleen voor mezelf te doen. Om me te voeden, me te voelen en om me op een diepere laag te ontwikkelen.Daar zit ik dan met mijn systemische kennis; superbewust van mijn plek. Hoe verhoud ik me tot de trainers, die ook mijn collega’s zijn en waar ik een diepe verbinding mee voel? En hoe is het voor de assistenten om mij te begeleiden, terwijl ze eerder mijn leerling waren? En hoe gedraag ik me in de groep? Ook daar zitten mensen die mij als trainer hadden. Maar ook mensen die mij helemaal niet kennen. Ik wil niet te bijdehand zijn. Ik ben gewoon een deelnemer. Ik aarzel om te delen. De stemmetjes in mijn hoofd draaien overuren.

Laten we het daar nu net over gaan hebben in blok 2. Het superego. De stem in ons hoofd die overal iets van vindt. Meestal met een paar favoriete oneliners, zoals: Wie denk jij wel dat je bent, Jij kunt dit toch niet, Het is jouw schuld.Die stem is ontstaan omdat de pijn, de afwijzing en de angst te groot waren voor het kind dat we waren. Het is een soort observator van alles wat we doen, met als doel om ons binnen de grenzen te houden. Want als we doen wat van ons verwacht wordt, als we het goed doen, dan hopen we meer pijn te vermijden. We hadden het toen echt nodig.

Nu we volwassen zijn werkt hij ons vaak tegen. Zodra je het stemmetje hoort, ga je uit de beleving van het moment. Je stopt met voelen en begint met denken of je schiet in een stemming. Het zou fijn zijn als je iets kunt de-identificeren. Ik BEN NIET mijn stemmetje.
We gaan ermee aan de slag.In een inquiry onderzoeken we welke favoriete oneliner ons stemmetje heeft. In mijn geval is dat: Jij doet er niet toe!  We gaan een oefening doen. Een persoon gaat tegenover je zitten en zegt steeds weer de zin. De ander gaat oefenen met manieren om zich te de-identificeren.  Jij doet er niet toe. Jij doet er niet toe. Het is zo pijnlijk. Ik kan het bijna niet aanhoren. Ik voel me onmachtig. Hier heb ik niets tegenin te brengen. Dan lijkt er een andere observator aan het woord te komen, die zegt: Je gelooft nog steeds dat dit echt waar is he? En dat geeft me keuze om te gaan begrenzen: Stop! Ik ben niet jij!  Dat geeft ruimte en ik voel me weer sterker.Humor helpt ook; Ik zing mijn zin een paar keer op de melodie van Altijd is kortjakje ziek. Ik overdrijf de zin, maak ‘m groter en de lach die dat oproept is bevrijdend.

Tot slot mag ik de stem bedanken. Dankjewel dat je me beschermd hebt. Evelien, die achter me staat, vraagt waartegen hij beschermd heeft. Mijn antwoord is Tegen de pijn van vroeger.Wat als hij je beschermd tegen je grootsheid? Vraagt ze.
Er opent iets in mij. Ik zie dat ik ook hier nog steeds geloof dat ik de stem nodig heb als bescherming tegen de pijn. Ik zie een beeld hoe ik tegen het glas geplakt sta en naar het gevaar uit het verleden aan het kijken ben. Ik hoef me allen maar om te draaien. Met mijn rug tegen het glas ligt de wereld voor me open!

Met liefde, Kitty