Dochter van mijn vader

Over (on-)veiligheid en verbinding, vaders en dochters.

De auto van mij vader: al bijna 9 jaar rijd ik in deze nette, degelijke station-wagon die na mijn vaders overlijden te groot was voor mijn moeder. Ik was er blij mee, want zat veel op de weg. En vooral: ik denk hierdoor vaak aan mijn vader, het voelt soms alsof hij bij me is en ik voel me in het verkeer altijd best wel veilig en beschermd.

Dat is zeker niet altijd zo geweest! Mijn vader was grappig, zacht en zorgvuldig, gek op auto’s én tv-verslaafd en emotioneel niet zo in verbinding/beschikbaar. Dubbel…En mijn relatie met autorijden? Tja, ik had een rijbewijs, maar tot m’n 35e heb ik nauwelijks gereden. Ik hield mezelf voor dat dat was omdat ik midden in een stad woonde met optimale OV-verbindingen. Maar ik wist ook: ik heb schrik om te rijden.

Fastforward: met aandacht en bewustzijn kan veel veranderen! Ik ben weer gaan lessen (eerst zelfs in een simulator!) en rijd nu comfortabel en zonder er bij na te denken. Geen angst meer.
En (ookal is mijn vader er al een tijd niet meer) door in mezelf en met opstellingen mijn relatie met hem te onderzoeken; ik voel hem nu liefdevol bij me, er is echt iets in mij veranderd.

Hoe jouw relatie met je vader ook was en is, voorbij leven of dood, je kunt hier in jezelf echt aan ‘werken’ om hem te verbeteren. En daar is je vader ‘niet bij nodig’, alleen jouw bereidheid om te durven kijken en onderzoeken

En ik ga lekker niet naar de sportschool. Ik vind “Nah”  gewoon een heel goed advies!!!

Met liefde, Sylvia 

#dochtervanmijnvader #familieopstellingen