Familiebijeenkomst

Ik was 19 en de hele familie zou komen eten. Ik had er zin in!! Ik sjeesde naar huis, deed de deur open en zag dat ze al begonnen waren met eten. Ik ontplofte! Toen ik uitgeraasd was viel er een diepe stilte. Ik vluchtte huilend naar boven. Het was niet de eerste keer dat ik een familiebijeenkomst verpestte. Wel de heftigste.

Na een tijdje kwam mijn jongste broer naar boven. Met een ernstig gezicht vertelde hij mij dat ik nu echt te ver was gegaan. Ik kon alleen maar huilen. Hij ging naar beneden.

Even later kwam mijn oudste broer. En ook hij vertelde dat de maat vol was. Mijn hoofd explodeerde bijna. Ik wist het immers ook niet. Ik had me er zo op verheugd en nu had ik het zelf verpest.

Hij ging bij me zitten. De houding van “boze/teleurgestelde vader” liet hij varen. Hij ging met mij te onderzoeken wat er nu eigenlijk aan de hand was. Wat gebeurde er precies toen je thuis kwam? Wat zag je toen je de deur open deed? Wat was er anders dan je gehoopt of verwacht had?

Alsof de sluiers van mijn onderbewustzijn even open waaiden, zag ik het ineens glashelder: Onbewust verwachtte ik dat als iedereen er zou zijn, dat dan ook iederéén er zou zijn. Bij het opendoen van de deur spatte die  droom uiteen: Mijn vader is er niet. En hij komt ook niet. Nooit meer.

Ik zag laatst ineens de paralellen met Samengestelde gezinnen:
Hoe de kinderen om en om thuiskomen in een gezin waar iemand ontbreekt.
Hoe het onbewuste verlangen om weer een compleet en ‘gewoon’ gezin te zijn, vaak leidt tot teleurstelling. En niet alleen bij de kinderen. Ook bij volwassenen leeft een verlangen dat alles weer ‘gewoon’ gaat worden als ze in een huis gaan wonen met hun nieuwe liefde.

Onbewuste verlangens gaan vaak over de illusie dat je nog iets kunt krijgen wat er niet meer is. Je voelt je goed en alsof je in een zeepbel zit stijg je op; je zweeft. Totdat er iets gebeurt waardoor de illusie wordt verbroken. De zeepbel spat uit elkaar en jij stort neer. Dit is zo’n rot gevoel, dat je er meestal meteen een ander gevoel overheen giet: Boosheid!

Boosheid naar buiten: Het jouw schuld! Jullie zijn stom! Of boosheid naar binnen: Het is mijn schuld. Ik ben stom.

De anderen reageren dan meestal op die uiting van boosheid in plaats van op wat er eigenlijk onder zit. Meestal ook vanuit boosheid, omdat ook de volwassen zeepbal van happy family uiteen spat als een kind boos, dwars of in zichzelf gekeerd is.

Ik had het geluk dat mijn grote broer de switch kon maken: Van boos en teleurgesteld naar open en aanwezig. In die veilige bedding kon mijn onbewuste verlangen boven water komen en daarmee kwam er een stroom aan verdriet los. We hebben samen gehuild.

Ik heb nooit meer een scene geschopt tijdens een familiebijeenkomst.

Niet iedereen heeft zo’n broer. Een opstelling is ook een manier om boven water te krijgen wat er onbewust speelt

Met liefde Kitty