Ik houd eigenlijk niet van familieopstellingen

Ik houd eigenlijk niet van familieopstellingen’, zegt ze. Ze heeft net een opstelling begeleid tijdens de Leerwerkgroep voor Familieopstellingen en we zijn aan het nabespreken.
‘Dat is natuurlijk stom om hier te zeggen, maar het is wel zo.’

Voor me zit een krachtige vrouw en ik hoor en zie ook de opstandige puber in haar. Ze houdt haar hoofd een beetje scheef en kijkt ons uitdagend aan met een blik van: Zeg er maar wat van, dat maakt mij lekker toch niet uit.

‘Wat vind je er zo stom aan?’ Vraag ik.
‘Nou gewoon. Dan moeten die vader en die moeder er weer in en die opa’s en die oma’s. En dat wil ik helemaal niet.’
‘Wat zou je wel willen?’
‘Nou ik wil dan meteen opstellen wat hier aan de hand is, een element ofzo’
‘En waarom deed je dat dan niet?’
‘Jaaa, omdat dat niet mag natuurlijk’
‘Van wie niet?’
‘Van het boekje. Het moet natuurlijk allemaal volgens het boekje. En dat boekje heb ik natuurlijk weer eens niet gelezen!’

En daar is ie dan ineens: de gouden sleutel naar het deurtje met de belemmerende overtuiging:
‘Ah, zo was het vroeger. Zo ging dat op school. En thuis. En de authentieke, intuitieve manier waarop ik het beste leer, die werd afgestraft. En nu denk ik nog steeds dat het volgens het boekje moet. Maar dat hoeft natuurlijk niet meer.’

Ze zakt. Ze voelt. Ze zucht.

In de pauze komt ze stralend naar me toe en laat me zien welk kaartje ze die ochtend had getrokken:

*Je toont je talenten voor het eerst binnen een nieuw ambacht, houd het niet af, maar toon je vaardigheden, bouw op, schep en groei, twijfel niet aan je competentie.
Dit is het moment om je innerlijke talentvolle rijkdommen naar buiten toe zichtbaar te maken en met anderen te gaan delen.*

‘Fijn he...,’ zegt ze,’ ..leren...

Met liefde, Kitty