Kom je morgen weer juf? 

Kom je morgen weer juf?

Op het bord staat de stelling ‘Ik doe aardig tegen klasgenoten’. Alle leerlingen kiezen in stilte, licht gespannen hun plek in een hoek. Nooit, soms, vaak, altijd. Ik laat het even stil vallen en vraag ze te kijken naar elkaar. Wat valt jullie op?‘ Er staat niemand bij nooit en soms juf’. ‘Wij doen gewoon altijd aardig!’. Ik reageer niet en kijk de groep aan. Ik ben hier niet voor niets. Er is onveiligheid in deze groep.

Leerlingen dragen maskers. Geven elkaar steken onder water.‘ Waarom ben ik hier vandaag dan denken jullie?’ vraag ik. Weer valt het stil, sommige leerlingen beginnen te schuifelen op hun plek.  

Dan steekt een leerling zijn vinger op. Met trillende stem zegt hij; ‘Ik sta niet goed, want ik pest wel eens juf…’ Alle leerlingen kijken naar hem terwijl hij toegeeft dat hij zo slecht in zijn vel zit door dingen van thuis en dat hij dit wel eens op anderen afgereageerd. Dat hij dit helemaal niet wil. Hij huilt. En wordt getroost. Door heel veel kinderen die zich ineens realiseren hoe moeilijk deze jongen het heeft. Zo gaan we meerdere stellingen af en komen er steeds meer persoonlijke, emotionele verhalen los.

De betrokkenheid groeit, de sfeer in de groep verzacht. Na afloop van de les vraag ik wie het belangrijk vond om het over dit soort dingen te hebben. Pijlsnel schieten alle handen in de lucht. Dan vraagt een leerling die veel emotie heeft getoond hoopvol; ‘Kom je morgen weer juf?’

Systemisch begeleiden is méér dan opstellingen doen in de klas. Het is een manier van kijken. Een innerlijke houding ten opzichte van de school als systeem en alle betrokkenen. Een oordeelloze manier om zichtbaar en bespreekbaar te maken wat er speelt en dat kan op verschillende manieren. ‘

Met liefde, Maartje