Tot 7 jaar geleden was ik nog nooit alleen met mijn broers en zus geweest. Mijn zus en oudste broer waren al het huis uit voor ik twee was. Ik ben opgegroeid met alleen mijn jongste broer. Mijn broer en zus kwamen op visite met hun partners en later hun kinderen, of wij gingen naar hen. Er waren dus altijd meer mensen bij.
Toen mijn zus 65 werd gingen we als cadeau een dag naar Amsterdam. Met zijn vieren. Voor het eerst zonder ouders of aanhang. En toch was er een vanzelfsprekende dynamiek alsof we niet anders gewend waren.
Bij de eerste koffie begon de verhalen. Over onze vader, die tewerkgesteld was in Duitsland, over verloren liefdes, over het legen van de beerput, over zomers in Friesland en kerstbomenjacht in Utrecht. Ieder bleek zijn eigen verhalen te hebben en steeds klonk opnieuw: “Wist je dat niet?!?!”
Nog voor de lunch kwamen de eerste irritaties. Ik kon het niet uitstaan dat we op deze heerlijke dag in het stomste toeristen café aan het Leidseplein gingen zitten. Ik voelde de oude groef, maar kon het niet stoppen. Toen ik echter ook nog een glas cola omgooide wist ik dat ik nu moest kiezen. Doorgaan en zelf doen waar ik zo bang voor ben: namelijk dat het verpest wordt of stoppen en het anders doen. Ik koos het laatste.
Bij de pizza bleken we niet alleen andere verhalen, maar ook allemaal andere belevingen te hebben:
“Pa praatte natuurlijk nooit over de oorlog” /“Pa praatte altìjd over de oorlog”
“Ik moest altijd meewerken” /“Nee ìk moest altijd meewerken. Jij kwam er altijd onderuit”
“Ma en ik waren twee handen op een buik” /“Ik had niet zoveel met mijn moeder”
“Er was nergens geld voor”/ “Ik kreeg altijd alles wat ik wou”
Ieder van ons had vanaf zijn eigen plek net weer ander dingen gezien of ervaren. Het was wonderlijk om dat zo van elkaar te horen.
Broers en zussen. Hetzelfde nest, zoveel gelijkenissen en toch zo veschillend.
Met liefde, Kitty
Webdesign/webdevelopment:
Birdhouse Solutions
Welopstellingen
Stovestraat 25
3811 KA Amersfoort
T 085 06 03 160
info@welopstellingen.nl
www.welopstellingen.nl