Warme armen

Overweldigd door het leven, door relaties of verantwoordelijkheden.
Emoties die vast zitten of juist maar blijven stromen
zonder werkelijk ruimte en opluchting te brengen.
Een lijf dat schrikt of krampt of vecht.
Al deze innerlijke kinderen mogen thuiskomen,
als wij onze warme armen openen.
Niet meer of minder. Er zijn.
Warme volwassen armen die niet al-wetend zijn maar wel oprecht.
Warme armen die hier en nu bereid zijn te dragen wat er is.
Die zelf-compassie als diepe, natuurlijke vanzelfsprekendheid:
kom maar hier lieve schat, voel maar wat je voelt, ik ben er voor je.
Ik weet wat je hebt meegemaakt.
En wat ik niet meer weet: vertel het me maar.
Warme armen zonder woorden, misschien met zachte geluidjes, een liedje.
Of de zoete neurie van je naam.
Kom maar thuis in mij, lieve kleine, ik laat je nooit meer alleen in de kou.
Je mag altijd bij me komen.
In mijn warme armen. 

Met liefde Sylvia